Rozdział 10

Zatopiłam twarz w pachnących poduszkach i naciągnęłam miękki koc na głowę. Łóżko było najwygodniejsze w jakim kiedykolwiek spałam. Leżałam w ciszy, dopóki nie rozbrzmiał mój alarm, nakazujący mi wstanie z łóżka i rozpoczęcie dnia.

Niechętnie wyszłam z łóżka i spojrzałam w lustro, upewniając się, że choć w pewnym stopniu wyglądam na tyle dobrze, żeby pokazać się innym. Moje pofalowane włosy były splątane, a makijaż rozmazany. Szybko przemyłam twarz zanim związałam włosy w koka i cicho zeszłam po schodach.

Powoli skręciłam za róg w wielkim apartamencie Harry’ego, mając nadzieję, że go tam nie będzie. Poczułam ucisk w żołądku, kiedy zobaczyłam go siedzącego przy dużym kuchennym stole, szybko wystukującego coś na swoim Macbooku.

- Cześć. – powiedziałam nieśmiało, ciągnąc w dół materiał koszuli, aby zakryć swoje nogi. Jego oczy szybko odwróciły się od ekranu, gdy spojrzał na mnie z uśmiechem igrającym w kąciku jego ust.

- Norah.- powitał mnie. – Tu jest świeżo zaparzona herbata. Pani Jennifer będzie tu niebawem, aby przygotować śniadanie.

Powoli podeszłam do kuchni, gdzie znajdował się srebrny, wciąż parujący czajnik. Kubek dla mnie został przygotowany wcześniej wraz ze śmietaną i cukrem. Oczy Harry’ego ostrożnie mnie obserwowały, gdy nalałam sobie herbaty i oparłam się o ladę kuchenną.

- Dobrze spałaś? – zapytał.

- Tak, świetnie. To łóżko jest naprawdę wygodne.

- To dobrze.

Wziął łyk swojej herbaty i ponownie skupił swoją uwagę na ekranie laptopa. Próbowałam nie gapić się na niego, gdy w skupieniu przygryzał język, a jego długie palce wściekle poruszały się po klawiaturze. Po kilku minutach gwałtownie uniósł swoją głowę.

- Przestań się mi przyglądać. – warknął. – To bardzo rozpraszające, Norah.

Czerwień zasnuła moje policzki, a ja ukryłam twarz za kubkiem herbaty.

- Wybacz.

W tej samej chwili rozległo się ciche pukanie do drzwi, gdy zadźwięczały klucze, a starsza kobieta weszła do środka. Miała na sobie prostą, szarą sukienkę i buty. Jej brązowe włosy podszyte były szarością, zebrane z tyłu w niechlujnego koka. Kobieta otworzyła szafkę i zawiązała swój fartuch, gdy Harry przyglądał się jej intensywnie.

Zaczęła nucić coś pod nosem, a gdy się odwróciła jej oczy otworzyły się szeroko, kiedy ujrzała go, siedzącego przy stole.

- Och, Harry. Nie wiedziałam, że  będziesz tutaj o tej porze. Dlaczego u licha nie jesteś w pracy?

Wzdrygnęłam się na jej nieformalny ton, oczekując aż zacznie się na nią wydzierać jak na wszystkich innych. Zamiast tego, uśmiechnął się szeroko, a jego wzrok skierował się do miejsca, w którym stałam, ukryta w tamtym obszarze kuchni.

- Mam gościa, pani Jennifer. – powiedział zwyczajnie. Jej usta otwarły się ze zdziwienia, kiedy pomknęła do niego, zajmując miejsce obok, ciągle pozostając tyłem do mnie.

- Co? Ciągle tu jest? – oniemiała ze zdziwienia. Harry uśmiechnął się do niej.

- Tak.

- Czy ty…

- Jennifer. – ostrzegł ją, służbowy ton powoli zaczął się ukazywać. Puszysta kobieta zachichotała cicho, nie wyglądając na przestraszoną jego osobą. Zdecydowałam się ujawnić swoją obecność, więc odchrząknęłam. Jennifer odwróciła się zszokowana, dostrzegając mnie. Promienisty uśmiech zagościł na jej twarzy.

- Jestem Norah. – pisnęłam. Kobieta podbiegła i przytuliła mnie, przyciągając mnie do swego ciała, kołysząc się ze mną na boki, gdy ja walczyłam o oddech. – Miło cię poznać.

Odsunęła się na długość ramienia.

- Wow, jesteś po prostu prześliczna. To koszulka Harry’ego?

Spojrzałam w dół na za dużą, czarną koszulkę, która spoczywała na moim ciele.

- Och, um, tak. Ale my nie, um. No wiesz.. My nie.. – nie miałam pojęcia dlaczego się przed nią tłumaczę.

- Pani Jennifer, czy mogłaby pani zacząć przygotowywać śniadanie, proszę? – wtrącił się Harry. – Norah jest głodna.

Wywróciła oczami i minęła mnie, ostatni raz ściskając moje ramię zanim skierowała się do lodówki. Zakłopotana usiadłam obok Harry’ego, kiedy kobieta zaczęła rozbijać jajka i krzątać się po kuchni.

Chłopak zamknął swojego laptopa i spojrzał na mnie

- Mam dziś sporo pracy.

- Tak, poza tym ja też powinnam wracać niedługo do domu.

- Nie. – rzucił mi gniewne spojrzenie, wiążąc swój czerwony krawat, kiedy mówił. – To znaczy, zabiorę cię do domu po śniadaniu i wpadnę po ciebie wieczorem, kiedy skończę pracę.

- Wieczorem?

- Tak.

- Miałam już plany na dzisiejszy wieczór. – wymamrotałam. Jego spojrzenie spoważniało, a on pochylił się, opierając łokcie o stół. Przysunął bliżej swoje krzesło, zanim zaczął mówić; jego loki zwisały niedbale na jego czole.

- Odwołaj je. – powiedział nisko.

- N-nie. Obiecałam Jace’owi.

Coś metalowego zadźwięczało na podłodze. Podniosłam głowę, aby zobaczyć panią Jennifer schylającą się po widelec, a czyste zdziwienie malowało się jej twarzy. Wzrok Harry’ego ani na moment mnie nie opuszczał, chłopak patrzył na mnie z zaciśniętą ze złości szczęką.

Poczułam jego gładką dłoń, wodzącą po moim kolanie pod stołem.

- Norah, chciałbym, abyś odwołała swoje plany. Nie zamierzam pytać cię ponownie. – ostrzegł mnie.

- A ja nie zamierzam się powtarzać. – odpowiedziałam. – Wychodzę z Jacem.

Mocno ścisnął moje kolano, zanim odsunął swoje krzesło i wstał. Jego wysokie ciało górowało nade mną, jego doskonale dopasowany, czarny garnitur, sprawiał, że wyglądał bardziej przerażająco niż zwykle. Obserwowałam w milczeniu, jak podnosi swojego laptopa i gniewnie chwyta aktówkę.

Pani Jennifer spoglądała nerwowo, stojąc przy kuchence.

- Harry, nie chcesz swojego omleta? – zapytała cicho, gdy ten pomknął obok wysepki kuchennej, wkładając do zlewu swój kubek, który miał zostać później umyty.

- Nie. – prychnął, pochylając się, aby musnąć wargami policzek gosposi. Odwrócił się do mnie w złości, a ja wzdrygnęłam się, trzymając moją herbatę dla otuchy.

- Będę u ciebie o 19, aby cię zabrać. – posłał mi groźne spojrzenie, podchodząc do mnie. Zamarłam, gdy pochylił się i połączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Pani Jennifer wyglądała na równie zaskoczoną jak ja.

- Mówiłam ci, że…

- Będę o siódmej. – syknął do mojego ucha, jego pachnące kokosami loczki połaskotały mój policzek.

Odsunął się z głupim uśmieszkiem, delikatnie powiódł swoimi palcami po mojej szyi.

- Nie zakrywaj jej. – wyszeptał, wskazując na malinkę. Ciągle próbowałam otrząsnąć się po jego niespodziewanym pocałunku, gdy on odchodził, zatrzaskując za sobą drzwi.

Gdy tylko chłopak zniknął, Jennifer postawiła przede mną parujący omlet oraz kolejny kubek herbaty, zasiadając na miejscu uprzednio zajmowanym przez Harry’ego. Powoli skosztowałam swojego jedzenia, próbując unikać jej ciekawego spojrzenia.

- Cóż, Harry cię lubi. – zadumała się.

Przełknęłam kęs, żeby się nie zadławić.

- Naprawdę? A nie wygląda. – mruknęłam, agresywnie krojąc jajka.

- Nigdy nie widziałam, aby ktokolwiek mu się sprzeciwił.

- Cóż, więcej osób powinno to robić. – odpowiedziałam gorzko. – Jest bardzo władczy. Mimo to, ty nie wyglądasz, jak byś się go bała.

- Ponieważ w środku Harry jest bardzo uroczym mężczyzną. A jeśli oni chcą żyć, wątpię, że kiedykolwiek powiedzą mu ‘nie’. – droczyła się, po czym wstała od stołu, śmiejąc się i odwiązując fartuch.

- Powiedziano mi, że Mark będzie tutaj za pół godziny, aby zabrać cię do domu.

Po tych słowach wyszła z kuchni, zostawiając mnie samą z moimi myślami na kilka minut. Westchnęłam zadowolona, wyciągając swój telefon w zamiarze przejrzenia twittera, gdy będę jadła. Mało co nie upuściłam telefonu, kiedy zobaczyłam 19 nieodebranych połączeń od Jace’a. Szybko wybrałam jego numer, a on odebrał zaraz po pierwszym sygnale.

- Norah?! Nie wróciłaś na noc do domu! Jesteś Norah, tak? – powiedział szybko, ledwo łapiąc oddech.

- Tak, hej Jace. Przepraszam, ja… um, spałam w jego domu.

- O MÓJ BOŻE, TY LEKKOMYŚLNA…

- Jace! – pisnęłam. – Nie spałam z nim. Wkrótce będę w domu i wszystko ci opowiem. Okej?

- Dobra. – westchnął do telefonu. – Zobaczymy się niedługo.

Dokończyłam śniadanie i wróciłam na górę w poszukiwaniu swoich ubrań. Leżały starannie złożone na łóżku, które wówczas było pościelone. Muszę pamiętać, aby podziękować za to Jennifer, kiedy tylko ją zobaczę. Zebrałam wszystkie swoje rzeczy i zeszłam po schodach, wybierając numer, aby zamówić taksówkę.

Wysoki mężczyzna w czarnym garniturze i czapce czekał w ekstrawaganckim holu.

- Pani Wilson, powiedziano mi, abym zawiózł panią do domu tego ranka. – powiedział żywo.

- Właściwie, to zamierzam wezwać taksówkę. – wzruszyłam ramionami. – Więc nie musisz się o to martwić. Mimo to, dzięki.

Zakaszlał niezręcznie.

- Um, pan Styles wyraźnie zaznaczył, abym panią odwiózł.

- Nie musimy mu o tym mówić. – próbowałam. Mężczyzna zacisnął usta.

- Samochód czeka na dole, pani Wilson. Jestem James, kierowca pana Stylesa. – oznajmił. – Mogę zabrać pani rzeczy?

Przycisnęłam moją ukochaną sukienkę do piersi.

- Nie, w porządku, dzięki. I możesz zwracać się do mnie Norah.

- Tak, madame. – odpowiedział, gdy weszliśmy do windy, gdzie Harry prawie doprowadził mnie do omdlenia zeszłej nocy. Wzdrygnęłam się na to wspomnienie, kiedy drzwi się zasunęły. Kiedy dotarliśmy do garażu, czarny Range Rover już na nas czekał.

Mruknęłam wkurzona, wsiadając do środka i zyskując zadowolony uśmiech Jamesa, zanim zamknął za mną drzwi. Szybko uruchomił samochód i wyjechał z garażu. Z głośników nie rozbrzmiewała żadna muzyka, przez co ciągle panowała niezręczna cisza.

- Więc jesteś jego kierowcą? – zapytałam, próbując ją przerwać.

Skinął potakująco głową.

- Tak, robię również różne inne rzeczy dla pana Stylesa.

- Będę cię często widywać?

Jego oczy zamrugały ostrożnie spoczywając na mojej osobie, zanim ponownie skupiły się na drodze.

- Jeśli będziesz widywać się z panem Stylesem, są szanse, że również ja tam będę, więc tak.

- Cóż, w zasadzie to on mnie prześladuje, zatem przypuszczam, że również będę cię widywać. – mruknęłam. – Widziałeś go kiedykolwiek naprawdę miłego dla kogoś?

- Wolałbym nie rozmawiać o moim pracodawcy, pani Wilson.

- Taa. – zgodziłam się. – Gdyby był moim szefem, również wolałaby tego nie robić. On jest naprawdę przerażający. Hej, wiesz gdzie znajduje się mój apartament?

- Pan Styles dał mi adres. – odparł szorstko, kompletnie ignorując temat o potężnym prezesie.

Bawiłam się bezmyślnie radiem, dopóki on nie kazał mi przestać. Kilka minut później dotarliśmy na miejsce. Podziękowałam mu, kiedy otworzył dla mnie drzwi.

Wbiegłam po schodach, wchodząc do naszego małego apartamentu. Zostałam powitana przez zapach świeżo zaparzonej kawy. Jace pisnął z salonu i podbiegł do mnie, rzucając się na mnie z uściskiem.

- Jesteś straszna! – jęknął, obejmując mnie. – A teraz wszystko mi powiedz. I mam na myśli wszystko. Jasna cholera, ta malinka na twojej szyi jest ogromna!

Zarumieniłam się i naciągnęłam włosy na szyję, aby zakryć siniaka, którego pozostawił Harry. Jace zaciągnął i posadził mnie na kanapie, wręczając kubek kawy, którą skwapliwie popijałam. Lubię herbatę, ale zdecydowanie bardziej wolę kawę. Mimo to, nie powiedziałam o tym Harry’emu.

- Mów. – zażądał figlarnie. Jace podwinął stopy pod nogi, kiedy obserwował mnie błyszczącymi oczyma i z wyczekującym uśmiechem.

- Było… inaczej. Tylko rozmawialiśmy i on był złośliwy, ale potem stał się miły i ja nie wiem. Potem pocałował mnie i zostawił mi to. – zaczęłam, wskazując na sine znamię. – Ten poranek był dziwaczny. Był dziwnie miły dla swojej gosposi. Potem był wściekły na mnie i pocałował mnie na do widzenia zanim wybiegł z mieszkania.

- Dobrze całuje? – zapytał z łobuzerskim uśmiechem. Zaczęłam się śmiać, chowając twarz w dłoniach i wracając myślami do ust Harry’ego sprawujących kontrolę nad moimi, rozpalając moje całe ciało swoim dotykiem. – Przyjmuję to jako tak.

- Och kurwa, tak Jace. Jego usta są magiczne.- jęknęłam. – To bardzo frustrujące być w towarzystwie kogoś, kto jest tak idealny przez cały czas. Nie sądzę, żeby ten mężczyzna miał jakąkolwiek słabą stronę.

- Prawdopodobnie mówi okropne kawały.

- Okej, więc ma jedną wadę. – zaśmiałam się. – Mimo to, nie sprawiło to, że poczułam się lepiej.

Telefon zawibrował w mojej kieszeni. Wyciągnęłam go, zastanawiając się kto do mnie pisze. To mogła być Alice lub Aaron, aby potwierdzić plany na wieczór, które Harry próbował zniszczyć. Nie miałam zamiaru go słuchać. Dostałam wiadomość od nieznanego numeru. Od razu ją odebrałam.

Od: Nieznany

11:37

Norah, mam nadzieję, że bezpiecznie dotarłaś do domu. Widzimy się wieczorem o siódmej. Nie zakrywaj malinki. I proszę, noś upięte włosy – wyglądają wtedy naprawdę ładnie.

Do: Nieznany

11:37

Skąd masz mój numer? I mówiłam ci, że mam plany. Przestań próbować je niszczyć.

Jęknęłam sfrustrowana, gdy pokazałam Jace’owi wiadomość i szybko dodałam numer Harry’ego do kontaktów. Mój telefon zawibrował, przynosząc jego odpowiedź.

Od: Harry Styles

11:38

Nie sądzę, żebym je niszczył. Myślę, że mógłbym je ulepszyć, jeśli już. Do zobaczenia wieczorem. x

Do: Harry Styles

11:39

Masz zbyt wysokie mniemanie o sobie, Styles. I nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Od: Harry Styles

11:40

To jak zdobyłem twój numer nie jest istotne. Przestań mnie rozpraszać, jestem w pracy. x

Mogłam usłyszeć karcący ton w jego wiadomości. Wyobrażałam sobie jak sfrustrowany marszczy brwi, gdy pisze na swoim telefonie i zachichotałam na samą myśl.

Do: Harry Styles

11:41

Pierwszy do mnie napisałeś. I sam jesteś sobie szefem, zatem myślę, że pisanie smsów ujdzie ci na sucho.

Od: Harry Styles

11:42

Jesteś wygadana. To bardzo wkurzające.

Do: Harry Styles

11:43

Ty jesteś wkurzający. I wczoraj pocałowałeś moją wygadaną buźkę, więc myślę, że to lubisz.

Od: Harry Styles

11:43

Przestań do mnie pisać. Pocałowałem twoją wygadaną buźkę, po to, żeby się zamknęła. x

Do: Harry Styles

11:44

To ty do mnie piszesz! x

Od: Harry Styles

11:45

To ostatnia wiadomość jaką wysyłam. Miej dziś wieczorem upięte włosy, albo będę bardzo zły. Jestem wkurzony na ciebie za to, że mi odmawiasz, więc nie pogarszaj swojej sytuacji. x

Jęknęłam sfrustrowana i podniosłam wzrok, aby ujrzeć Jace’a gapiącego się na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Wywróciłam oczami i wstałam, mamrocząc ‘odpierdol się’ do mojego niezmiernie zadowolonego współlokatora i skierowałam się do mojej sypialni, aby wybrać strój, który będzie się dobrze prezentował z upiętymi włosami. Harry w jeszcze gorszym nastroju niż zwykle nie jest czymś z czym chcę mieć do czynienia dziś wieczorem.

-------------------------------------------

DZIĘKUJĘ ZA PONAD 1200 WYŚWIETLEŃ! OBY TAK DALEJ!

Kolejny rozdział w środę.

Bonus: KLIK

PAMIĘTAJCIE O ZAKŁADCE INFORMOWANI, JEŚLI CHCECIE DOSTAWAĆ POWIADOMIENIA O NAJNOWSZYCH ROZDZIAŁACH!

» zostaw swój komentarz «