Rozdział 18

- To musi być jakiś chory żart. – mruknęłam cicho, kiedy ją dostrzegłam. Z rozbawionego uśmieszku Harry’ego mogłam wywnioskować, że prawdopodobnie to słyszał, ale naprawdę mnie to nie obchodziło. Ona była przepiękna. Kiedy wcześniej usłyszałam dzwoniący telefon, myślałam, że swoją obecnością zaszczyci nas Cara. Teraz chciałabym, żeby tak było.

Jej blond włosy opadały perfekcyjnymi falami na jej ramiona i plecy. Na jej ustach gościł pewny siebie uśmieszek, a jej spojrzenie było niezwykle krytyczne, gdy omiatała wzrokiem moje jeansy i zwykłą bluzkę. Oczywiście, ona miała na sobie dopasowaną, czerwoną sukienkę, która ukazywała jej kształty, a ponadto pochodziła na najnowszej kolekcji Dolce and Gabbana.

- Jestem Clarie. – w końcu oznajmiła z szerokim uśmiechem na twarzy, wyciągając swą filigranową dłoń, na której widoczny był ogromny pierścionek z czarnym diamentem. Przeklęłam swoją biedną osobę, kiedy ona potrząsnęła swą ręką.

- Norah. – odpowiedziałam. Clarie zacisnęła usta i zwróciła się do Harry’ego.

- Zamierzasz mnie przedstawić? – mruknęła.

Wypuścił głębokie westchnienie i podniósł głowę, kiedy zaczął mówić.

- Norah, to moja partnerka biznesowa, Clarie. Clarie, to moja znajoma Norah.

- Miło cię poznać. – zaświergotała z przesadnym entuzjazmem. – I tak naprawdę, Harry, mój mąż jest twoim partnerem biznesowym. Nie ja.

Harry napiął szczękę słysząc jej słowa, a ja podniosłam na niego wzrok, starając się powstrzymać budujący się w nim gniew. Ze sposobu w jaki się do niego zwracała i tego jak na niego patrzyła, oni zdecydowanie kiedyś byli razem. A ona jest mężatką. Z jego partnerem biznesowym.

- Mieliśmy właśnie zasiąść do kolacji, kiedy ty niezwykle uprzejmie zaszczyciłaś nas swoją obecnością.- rzucił sarkastycznie, owijając swoją rękę wokół mojej talii. Pchnął mnie do tyłu, sugerując, abym wracała do kuchni.

Harry wysunął dla mnie krzesło, na którym niezgrabnie usiadłam, głośno przełykając ślinę. Clarie zwinnie wsunęła się na swoje miejsce, niczym jakaś cholerna modelka czy coś. Próbowałam ukryć swoje rozgniewanie, kiedy Harry opuścił pomieszczenie.

- Więc, Norah.. – zadumała. – Jak poznałaś Harry’ego?

- Umm, próbowałam dostać wywiad dla magazynu, w którym pracuję.

- Jakim magazynie?

- Vogue.

- Och. - uśmiechnęła się drwiąco, rzucając mi krytyczne spojrzenie. – To nie jest ten magazyn o modzie?

Powoli wypuściłam oddech i zmrużyłam oczy.

- Tak, właśnie ten.

- Hm. – i z tym jej nadętym odgłosem nasza wcześniejsza konwersacja, stała się ciszą. Na szczęście Harry pojawił się kilka minut później niosąc 3 talerze, na których spoczywał kurczak i warzywa. Szybko postawił je przed każdym z nas, zanim usiadł.

Chłopak nieprzerwanie mnie obserwował, przez co wzdrygnęłam się pod jego spojrzeniem, zanim zdałam sobie sprawę, co robił. Szybko wzięłam kawałek mojego kurczaka do ust i posłałam mu delikatny uśmiech.

- Smakuje ci? – mruknął, ściskając moje kolano pod stołem.

Odpowiedziałam mu rozentuzjazmowanym skinieniem.

- Tak. Jest świetne.

- Zawsze tak robi. – Clarie zaśmiała się. Harry odwrócił się i zmrużył oczy, lecz ona nie wykazywała żadnych oznak zdenerwowania, spowodowanych jego gniewnym spojrzeniem. Zamiast tego, posłała mu gburowaty uśmiech, który prawdopodobnie sprawiał, że wielu mężczyzn padało na kolana i błagało o litość. Lecz Harry omiótł ją jedynie chłodnym spojrzeniem i z powrotem odwrócił się do mnie.

- Co u Jace’a? – zapytał.

- W porządku. – odpowiedziałam, nieco zbyt wylewnie. – Ma nowego chłopaka, tak myślę, ponieważ nie przestaje smsować i to jest poniekąd irytujące. I chyba dostajemy awans. Więc tak, u Jace’a wszystko w jak najlepszym porządku. Aczkolwiek, nadal nie jest twoim największym fanem.

Harry wyglądał na rozbawionego moim chaotycznym wywodem, podczas gdy Clarie zmarszczyła nos.

- Mam nadzieję, że uda mi się zmienić jego zdanie.

- Powodzenia. – zadrwiłam, odcinając kawałek kurczaka.

- Norah. – ostrzegł mnie. Szybko skupiłam wzrok na swoim jedzeniu, biorąc malutki kęs, aby uniknąć odpowiedzi. On tak szybko stawał się wściekły. Nigdy nie wiedziałam czy mam oczekiwać od niego, że wyśmieje moją szczerość czy też, że pośle mi oschłe wzruszenie ramionami. – Clarie, co słychać u Maca?

- Po prostu cudownie. Miło, że pytasz. – odpowiedziała.

- Nie doszło do rozwodu?

- A czy kiedykolwiek się na to zanosiło? – blondynka uśmiechnęła się głupawo. Harry posłał jej krzywy uśmiech i ponownie skupił się na jedzeniu. Mogłam dostrzec jak jego kłykcie bieleją, kiedy chwycił swój widelec, desperacko próbując powstrzymać swój gniew. Musiałam stłumić swój chichot, zyskując zmieszane spojrzenie od Clarie i Harry’ego.

- Zechcesz powiedzieć nam co jest tak zabawne? – zapytał oschle.

Musiałam zacisnąć wargi, aby powstrzymać swój śmiech.

- Uh, nic.. Ten.. uh, kurczak jest naprawdę dobry. Muszę siku.

Harry wybuchnął gromkim śmiechem. Obserwowałam w ciszy i zdziwieniu, kiedy on odrzucił swoją głowę w tył, przyciskając dłoń do ust, aby się uciszyć. Jego zielone oczy pozostawały zamknięte, a białe zęby widoczne w szerokim uśmiechu. Na rumianych policzkach można było dostrzec dołeczki.

Wyglądał tak pięknie. To bolało. Nigdy nie widziałam go takiego, śmiejącego się do rozpuku, że ledwo udawało mu się złapać oddech. Wkrótce udało mu się uspokoić, a głośny śmiech przemienił się w głęboki chichot, kiedy spuścił głowę i spojrzał na mnie. Jego oczy błyszczały z rozbawienia.

- Przepraszam. – zdołał wydusić. – To było po prostu.. Idź do łazienki, Norah.

Zarumieniłam się i pośpiesznie opuściłam pomieszczenie, podążając biało-czarnym korytarzem. Ogromna łazienka rozświetliła się, gdy nacisnęłam na włącznik i podeszłam do lustra. Najpierw spryskałam twarz zimną wodą, ciągle nie będąc pewna, czy to co właśnie się wydarzyło, jest w ogóle prawdą.

Sprawiłam, że Harry Styles się śmiał. Śmiał się ze mnie, ale to było tak piękne, że jestem w stanie mu wybaczyć. Wyglądał jak normalny 24-letni chłopak, a nie zestresowany prezes, siedzący między kobietą, którą nazywa swoją i najwidoczniej byłą kochanką. Ciągle byłam zażenowana całą tą sytuacją.

Westchnęłam, w końcu opuszczając łazienkę i udałam się z powrotem w dół korytarza. Podniosłe szepty pobrzmiewające w kuchni dobiegły do moich uszu i natychmiast się zatrzymałam.

- Tylko czekam aż ona wyjdzie. – Clarie syknęła.

- Nie. Mówiłem ci, że zostaje na noc. Związek między tobą a mną, czy jakkolwiek to nazwiesz, od teraz nie istnieje.

- Co? Ona jest twoją dziewczyną, Harry? – zadrwiła.

- Dość tego, Clarie. – ostrzegł. – To nie twój biznes.

- Oczywiście, że mój. Musisz skupić się na swojej firmie. Nie musisz wdawać się w emocjonalne relacje i być bezradny. Mogę dać ci cokolwiek chcesz. Mogę być tym, czego potrzebujesz. – wyszeptała.

W końcu zdecydowałam, że mam już dość i ujawniłam swoją obecność, wchodząc do kuchni z uśmiechem. Wcześniejsze rozbawienie Harry’ego uleciało w niepamięć, kiedy spojrzał na Clarie, która z kolei patrzyła na mnie. Powoli usiadłam i ponownie zaczęłam jeść, czekają aż któreś z nich podejmie rozmowę.

- Cóż, Norah. Harry powiedział mi, że jesteś jego dziewczyną. – stwierdziła pełna werwy starsza kobieta. Mogłam usłyszeć jad w jej głosie, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć, Harry wstał. Jego klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała, kiedy pochylił się nad stołem i spojrzał na nią.

- Wynoś się. – wyglądał na całkowicie wkurzonego, jego dłonie niemiłosiernie zaciskały się na krawędzi stołu.

Clarie uśmiechnęła się i wstała, puszczając mi oczko.

- Skoro nalegasz, Harry. Widzimy się jutro na spotkaniu?

- Wypad. – warknął.

W ciszy obserwowałam, jak pochyla się i delikatnie całuje jego policzek, zanim szepnęła mu coś do ucha, co najwyraźniej wkurwiło go jeszcze bardziej. Napiął swoje ramiona, kiedy jego twarz zasnuła czysta wściekłość.

Pod jego spojrzeniem, ona jedynie wywróciła oczami i ponownie pocałowała jego policzek, machając mi i rzucając sztuczne ‘miło było cię poznać’. Z drugiej strony ja, prawdopodobnie leżałabym na ziemi w kałuży łez, gdy spojrzał na mnie w podobny sposób.

Powoli zajął swoje miejsce przy stole, mając zamknięte oczy i ciągle zaciśniętą szczękę, kiedy rozluźniał pięści. Nieco się zawahałam, jednak ostatecznie umieściłam swoją dłoń na jego nadgarstku. Jego oczy natychmiast się otwarły, ukazując ciemny odcień.

- Jest w porządku. – westchnęłam. – Nie złość się.

- Norah, ona wpakowała się tu, mimo że powiedziałem jej, że mam gościa. Lekceważyła cię, a tego nie znoszę.

Ścisnęłam jego dłoń uspokajająco i wsunęłam swoje palce między jego, splatając je ze sobą. Na co dzień zimne dłonie były wilgotne w dotyku.

- Ona jest suką. – wzruszyłam ramionami.

- Wiem.

- Czy wy, umm, no wiesz.. Czy wy-

- Pieprzyliśmy się? – wtrącił. Skinęłam głową, a on wywrócił oczami. – Tak. To było bardzo nieprofesjonalne z mojej strony. Łączą nas stosunki biznesowe, w które zaangażowany jest również jej mąż. A teraz, czy zamierzasz skończyć swój posiłek?

- Ona się ciebie nie bała. I dlaczego bardziej przejmujesz się swoim biznesem, niż tym, że mogłeś rozbić małżeństwo?

Przechylił swoją głowę na bok.

- Nie zadawaj mi więcej pytań, Norah.

- Jedno więcej?

- Jezu Chryste. – jęknął. – Tylko jedno.

- Kiedy to się skończyło? – zapytałam nieśmiało.

- Inne pytanie.

- Nie. Powiedziałeś, że mogę zadać jedno. Wybrałam to. – broniłam się. Wywrócił oczami i zabrał mój pusty teraz talerz ze stołu, zmierzając w kierunku kuchni. – Harry.

- Norah. – przedrzeźnił mnie, umieszczając go w zlewie. – Brzmisz jak dziecko. Naprawdę chcesz znać odpowiedź?

- Tak. – stwierdziłam, choć zapewne tak nie było.

Jego twarz przybrała pusty wyraz, kiedy chłodno omiótł mnie wzrokiem

- To skończył się dziś wieczorem, kiedy powiedziałem, że nie będę się pieprzył z nikim innym. Ona była częścią mojego życia od dawna.

- Ale co z Carą?

- Norah. – ostrzegł.- Nie bądź naiwna. Cara była tylko rozrywką. A teraz chodź tutaj. I nie każ mi więcej mówić, ponieważ jestem już wkurwiony przez odpowiedzi na twoje pytania. Nie musiałaś wiedzieć o tym wszystkim.

Wlepiłam wzrok w podłogę, stosując się do jego prośby, oglądając swoje czarne buty, dopóki nie ujrzałam czarnych butów Harry’ego. Bawiłam się nerwowo palcami. Teraz jest zły i prawdopodobnie będzie zły, choć powiedział, że nie zamierza.

Podniósł palcem mój podbródek, niemo prosząc, abym na niego spojrzała.

- Jesteś zmęczona?

- Tak. – przyznałam nieśmiało. – Sprawiasz, że jestem wyczerpana. Nie wiem dlaczego, samo przebywanie w twoim towarzystwie odbiera mi całą energię.

- Zaczekaj aż zacznę cię pieprzyć. Prawdopodobnie będziesz spała przez kilka dni. – szepnął. Moje usta otwarły się ze zdziwienia na jego sprośne słówka, a on posłał mi łobuzerski uśmiech zanim pochylił się, aby mnie pocałować. Jego dłonie spoczywały na mojej talii, przytrzymując nasze biodra blisko siebie.

Jego niebiańskie usta przyciśnięte były do moich, powodując, że czułam iskry, tylko poprzez ten prosty pocałunek. Kiedy się odsunął, próbowałam ukryć swoje rozczarowanie, bawiąc się lokami na jego karku.

- Chodź. Idziemy do łóżka. – mruknął, chwytając moją dłoń i prowadząc mnie po schodach. Posłusznie podążałam za nim. Zatrzymaliśmy się na końcu korytarza przed wielkimi, białymi drzwiami, których otwarcie ujawni przede mną pokój, którego nie widziałam nigdy wcześniej.

Spojrzał na mnie, zanim otworzył je, ukazując mi swoją sypialnię. Jak przypuszczałam, była pełna odcieni czerni, bieli i okazjonalnie również szarości. Po środku stało ogromne łóżko, okryte białą, gładką narzutą.

Duży, płaski ekran pokrywał ścianę na przeciwko łóżka, podczas gdy kredens i krzesło zdominowały inną. Po obu stronach łóżka stały małe, czarne szafki nocne z imponującymi lampami. Mogłam dostrzec foldery i tony papierów po stronie, na której przypuszczalnie spał Harry.

Dwoje drzwi widocznych było na ścianie naprzeciwko nas. Poprowadził mnie do pierwszych po lewo, ujawniając przede mną ogromną garderobę. Garnitury- każdy w innym odcieniu- wisiały w jednej z szaf, a każdy kolejny droższy niż poprzedni. Zdumiewająca ściana pełna półek z butami widniała z gdzie indziej, a przeszklona gablota wypełniona zegarkami umiejscowiona była z tyłu.

Ciche pogwizdywanie opuściło moje usta, kiedy Harry podszedł do szafy, w której trzymał koszulki.

- Jace z pewnością płakałby w tym momencie. – zachichotałam. – To jest kurewsko chore.

- Chore? – zapytał z uśmiechem, wręczając mi czarną koszulkę.

- Wiesz, coś jak wspaniałe. – zarumieniłam się. – Tak właśnie mówią fajne dzieciaki w tych czasach.

- Och, naprawdę? – zaczął się ze mną droczyć. – W takim razie nie jestem jednym z nich.

Potrząsnęłam głową, kiedy wskazał na drzwi łazienki, pokazując, abym poszła się przebrać. Drzwi cicho się za mną zamknęły, kiedy ściągałam swoje jeansy.

- Z całą pewnością nie, panie Styles.

- Harry. – poprawił mnie szybko, stojąc po drugiej stronie, gdy wrzucałam na siebie miękki t-shirt, który szczęśliwie dla mnie pachniał nim. Spryskałam twarz zimną wodą i zmyłam pozostałości makijażu.

Otworzyłam drzwi i ujrzałam go leżącego na łóżku, jedynie w czarnych bokserkach, z rękami założonymi za głową i łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Jakoś udało mi się nie zemdleć, kiedy szłam w jego stronę, zatracając się w jego idealnym ciele.

Miał widocznie zarysowane mięśnie brzucha, jednak nie nazbyt uwydatnione oraz tatuaże oblewające cały tors. Był zaskakująco blady z lekko widoczną granicą opalenizny tam, gdzie musiały kończyć się jego spodenki. Mój wzrok powędrował w dół jego v-linii, niemal mdlejąc na ten widok i dalej, na jego kostki, gdzie zobaczyłam jeszcze więcej tatuaży.

Uśmiechnęłam się i wskoczyłam na łóżko, siadając przy jego stopach.

- Never Gonna Dance Again^[1]. – przeczytałam na głos, a następnie spojrzałam na niego z szerokim uśmiechem.

Wzruszył ramionami.

- Po prostu lubię tę piosenkę.

Tym razem wywróciłam oczami, przenosząc się obok niego i weszłam pod kołdrę. Przyciągnął mnie do swojego torsu, gdzie oparłam głowę, wodząc palcem po tatuażach przedstawiających jaskółki.

- Nie lubię jej. – wyszeptałam cicho.

- Przykro mi. Prawdopodobnie będziesz widziała ją dość często.

Jęknęłam, a on objął mnie ramieniem.

-  Świetnie. Ona uderza do ciebie na moich oczach. I cały czas posyła mi spojrzenia, które sprawiają, że mam ochotę ją spoliczkować.

- Nie bądź zazdrosna, Norah. – skarcił mnie. Obserwowałam, jak pochyla się, aby zgasić lampę. – Mówiłem ci, że to zakończyłem.

- Ona jest naprawdę ładna. – wypaliłam.

Głęboki chichot wprawił w odczuwalne wibracje jego klatkę piersiową.

- Tak, jest. A teraz skończ i idź spać.

- Nieważne. – burknęłam. – Ciągle jej nie lubię. I nie jestem zazdrosna.

- Tak, jesteś. – mruknął. Ciemność pokoju powoli sprawiała, że moje powieki stawały się coraz cięższe. – Ale ty jesteś moja.

Cicho ziewnęłam, zatapiając twarz w zagłębieniu jego szyi. Nasze nogi były splecione, gdy głębokie oddechy wypełniły pokój. Sen zaczynał przejmować nade mną kontrolę, kiedy wybełkotałam ostatnie pytanie.

- A ty jesteś mój?

Wzdrygnął się niekomfortowo pode mną.

- Idź spać, Norah.

[1] Never Gonna Dance Again – fragment piosenki George Michael - Careless Whisper.

---------------------------------

MWAHAHAHAHA, NIC WIĘCEJ NIE POWIEM, BO CIESZĘ JAPĘ, ŻE HARRY WYRZUCIŁ CLARIE <33333

bonus.

EDIT: BARDZO, BARDZO, BARDZO DZIĘKUJĘ ZA 5 TYS. WYŚWIETLEŃ! NAWET NIE WIECIE JAK WIELKĄ RADOŚĆ MI SPRAWILIŚCIE! <33

ZAGLĄDNIJCIE DO ZAKŁADKI 'BOHATEROWIE' < po aktualizacji :)

A JAK NOWY WYGLĄD BLOGA? HMMMMM? : D

» zostaw swój komentarz «