Rozdział 16

- Jace, potrzebuję czegoś mówiącego ‘jestem gorąca jak cholera i nawet nie muszę się starać’, ale nie ‘jestem naprawdę gorącą laską i wiem, że moje cycki wyglądają nieziemsko’. – westchnęłam, przekopując się przez stos ubrań w mojej szafie.

Chłopak jęknął i przewrócił się na plecy, gapiąc się na sufit mojego pokoju. Miał na sobie pidżamy i wtulony był w pościel, najwyraźniej w ogóle nie martwiąc się moją kolacją z Harrym. Ja natomiast, byłam bliska utraty przytomności w każdej chwili.

- Jace! – warknęłam.

- Co? – mruknął, przechylając się do tyłu, aby na mnie spojrzeć. – A co powiesz na to, ponieważ jesteś gorąca jak cholera i nawet nie musisz się starać, żebyś wrzuciła na siebie cokolwiek? To nie Harry Styles decyduje co nosisz.

Wróciłam myślami do wieczoru, kiedy zmusił mnie, abym się przebrała, zanim wyszliśmy do klubu i ponownie skierowałam się w stronę szafy. – Masz rację, to nie on.

- Wiem.

- Co sądzisz o tym? – zapytałam, trzymając parę moich ulubionych jeansów i pasiastą bluzkę.- W połączeniu z tymi nowymi czarnymi butami? I tym złotym naszyjnikiem?

- Idealnie.  A teraz idź wyszykować swój gorący tyłeczek, abym mógł udzielić ci podnoszącej na duchu pogadanki.

Zaśmiałam się i zdjęłam swój zabrudzony jogurtem strój, wrzucając go no kosza na pranie, zanim założyłam perfekcyjnie dopasowane spodnie jeansowe w stylu boyfriend. Kiedy je ubierałam, potknęłam się lekko, zyskując głośny, rozbawiony śmiech Jace’a.

Usiadłam przed dużym lustrem i zaczęłam nakładać maskarę, poprawiając makijaż.

- Jace, widziałeś mój róż?

- Pod twoim prawym kolanem.

Mruknęłam krótkie ‘dzięki’, nakładając go na kości policzkowe i zwieńczając cały makijaż odrobiną błyszczyka. Wstałam i obróciłam się dookoła, jak nakazał Jace. Skinął z uznaniem głową, jednak ciągle się nad czymś zastanawiał, o czym świadczył palec postukujący o jego podbródek.

- Gdzie naszyjnik?

- Och, tak. – bąknęłam, chwytając go z komody, po czym zawiesiłam go na szyi. – Tak lepiej?

- Ciągle czegoś tu brakuje. Wiem! – pisnął, zeskakując z łóżka. Przeszedł przez pokój, a następnie podążył do garderoby, gdzie musiał przekopać się przez ogromny bałagan, zanim ponownie do mnie dołączył. Trzymał czarno-złotą kopertówkę i czarny melonik, nie kryjąc zadowolenia. – Ha!

Zaśmiałam się zakładając mały kapelusz i chwyciłam torebkę, wypychając biodra w śmiesznej pozie.

- Lepiej?

- Ostatnia rzecz.

Stałam w ciszy, kiedy on nakładał na moje usta ciemną szminkę w kolorze wina. Cofnął się o krok, zachęcając do kolejnego obrotu, tym razem okazując swą aprobatę przybiciem piątki. Chichocząc, opuściliśmy mój nieuprzątnięty pokój i udaliśmy się do kuchni.

- Potrzebuję shoota. – skierowałam się do naszego barku, ignorując pełne dezaprobaty spojrzenie Jace’a, kiedy zerowałam kieliszek wódki. – To obrzydliwe. – skrzywiłam się. Potrząsnął rozbawiony głową, zabrał ode mnie butelkę i sam upił z niej łyk. Siedzieliśmy obok siebie na blacie kuchennym, popijając na zmianę trunek.

- Norah, nie chcę żebyś się z nim godziła. – zaczął nagle poważniejąc. Jego błyszczące, niebieskie oczy szukały moich, kiedy pocieszająco ścisnął moje ramiona. – Okej?

- Nie pogodzę. – przyrzekłam.

Zadzwonił dzwonek, a on szybko ucałował oba moje policzki, szepcąc do ucha ‘powodzenia’ i skierował się do swojego pokoju, gdzie spędzi resztę nocy, prawdopodobnie smsując z jednym z wielu swoich chłopaków. Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam drzwi.

- Cześć James. – powiedziałam, wychodząc z mieszkania i zamykając za sobą drzwi.

- Pani Wilson. – powitał mnie.

- Proszę, mów mi Norah.

- Wybaczy pa.. Norah.

Posłałam mu mały uśmiech.

- Dzięki.

Pokierował mnie na dół, do podstawionego samochodu, a ja wsunęłam się na tylne siedzenia. Moje nogi trzęsły się ze zdenerwowania, kiedy wyglądałam przez okno. Nowojorskie światła szybko migotały na zewnątrz, gdy jechaliśmy. Pulsujący ból głowy zwiększał się, wraz z coraz bliższym końcem podróży.

- Hej, James? – zawołałam.

Mężczyzna przeniósł wzrok w lusterko wsteczne. – Tak, Norah?

- Umm.. Jak wiele kobiet spędzało noc z Harrym? Tak.. No wiesz.. Spało z nim. – mruknęłam zakłopotana.

- Nie wolno mi rozmawiać o osobistym życiu pana Stylesa. – odpowiedział.

- James, proszę..?

- Nie mogę. Przykro mi. – odparł. Mogłabym powiedzieć, że wnioskując z tonu jego głosu, było to niezwykle szczere. Przekręciłam pierścionki na moich palcach nerwowo i zaczęłam ponownie.

- A jeśli mu nie powiem?

Wypuścił ciche westchnienie.

- Nie mogę powiedzieć ile, ale żadna z nich nigdy nie spędziła nocy w jego mieszkaniu.

Skinęłam w podzięce i przycisnęłam czoło do szyby, bardziej zdezorientowana niż byłam, kiedy wsiadałam do auta. Mój wcześniejszy ból głowy powrócił i był gorszy niż kiedykolwiek. James powiedział, że żadna z nich nie spędziła z nim nocy, ale kiedy pierwszy raz umówiłam się z  Harrym, ten nawet nie pozwolił mi opuścić swojego domu.

Oczyściłam swój umysł z tych myśli. Byłam prawdopodobnie pierwszą kobietą z jaką nie przespał się na pierwszej randce, a on oczywiście nie wiedział jak sobie z tym poradzić. Na tę myśl zamknęłam oczy i kiedy otworzyłam je ponownie, wjeżdżaliśmy na parking, a ja mogłam zobaczyć Harry’ego stojącego przy windzie.

Był ubrany jak zwykle; w ciemne spodnie od garnituru, białą koszulę i półbuty. Najwyższy guzik koszuli był odpięty i była to jedyna rzecz, jaka nieco ujmowała mu od typowego wyglądu prezesa. Jego oczy wpatrzone były w mnie, kiedy wysiadałam z samochodu, skupiając się na moich jeansach i zwyczajnej bluzce.

- Myślałem, że byliśmy umówieni na kolację, a nie spacer po parku. – zaczął ozięble.

Zatrzymałam się wpół kroku.

- Okej, cóż w takim razie mogę sobie iść. Albo to, albo się poddasz i zaczniesz od nowa. Twój wybór. – syknęłam dość wkurwiona. On doprowadzał mnie do takiego stanu szybciej i o wiele skuteczniej niż ktokolwiek, kogo wcześniej spotkałam.

Zmrużył oczy i odchrząknął zanim znów zaczął mówić.

- Wyglądasz uroczo, Norah. Niezwykle nieformalnie. Doskonały wybór.

- Dziękuję, Harry. – powiedziałam sarkastycznie. Rzucił mi gniewne spojrzenie i wyciągnął w moją stronę dłoń.

- Chodź.

Spojrzałam w dół na jego rozpostarte palce, zanim mocniej ścisnęłam swoją kopertówkę.

- Pójdę za tobą.

Jego szczęka się napięła, ale udało mu się powstrzymać od powiedzenia czegoś więcej. Poczułam jego rękę umiejscowioną w dole moich pleców, kiedy prowadził mnie do windy, a gdy drzwi się za nami zamknęły, szybko się od niego odsunęłam.

- Boisz się? – zapytał cicho.

- Nie ciebie.

Razem z delikatnym skinieniem, umiejscowił ręce za plecami i stanął wyprostowany, a jego wzrok skupiony był na mnie, kiedy powoli wznosiliśmy się na coraz wyższe piętra kondygnacji. Coś, co musiało trwać mniej niż 30 sekund, zdawało się ciągnąć godzinę. Napięcie było niemal wyczuwalne.

Kiedy drzwi się otworzyły w końcu wypuściłam długo wstrzymywany oddech. Harry po raz kolejny umieścił opiekuńczo swoją dłoń w dole moich pleców, prowadząc mnie przez kuchnię.  Ogromne mieszkanie wyglądało dokładnie tak samo jak ostatnim razem.

- Ładnie pachnie. – skomentowałam, kiedy usiadłam.

- Dziękuję. Mam grillowanego kurczaka w sosie alfredo, sałatkę cezara, zieloną fasolkę i krokiety. A na deser lody. – odpowiedział. Po tych słowach odwrócił się na pięcie i poszedł do kuchni, wracając z dwoma dużymi talerzami. Położył jeden przede mną, a moje ślinianki od razu zaczęły pracować.

- To dzieło pani Jennifer? – zapytałam.

- Nie. Moje.

- Nie wiedziałam, że potrafisz gotować.

- Nie wiesz wielu rzeczy, Norah. – westchnął. Powoli odkroiłam kawałek kurczaka i podniosłam o do ust, będąc ciągle pod jego baczną obserwacją. Był to niezwykle apetyczny przysmak.

- W porządku? Mogę zrobić coś innego, jeśli ci nie smakuje. – powiedział szczerze.

- Jest ok. – wzruszyłam ramionami. – Jace przyrządza go lepiej.

Powoli wypuścił powietrze z płuc i skinął głową. Właściwie to byłam zdziwiona, że nie wyzwał mnie za moje rażące kłamstwo. Musiałam powstrzymywać się od pochłonięcia za jednym razem całego posiłku, a było to możliwe, ponieważ był on naprawdę bardzo dobry. Odgłos widelców wypełniał ogromną przestrzeń.

- Wina?

- Tak, poproszę.

Napełnił nasze kieliszki, a ja wdzięcznie upiłam łyk ze swojego. To było najpyszniejsze wino, jakie kiedykolwiek piłam. Poza tym, którym poczęstował mnie, gdy byłam tu za pierwszym razem. Jedliśmy w ciszy, jedynym odgłosem były sztućce pobrzękujące na naszych talerzach. Rozejrzałam się po pomieszczeniu zakłopotana i upiłam spory łyk wina.

- Jak się masz? – zapytał.

- Absolutnie wspaniale. Dziękuję, że pytasz. – odpowiedziałam wesoło. Mogłam zobaczyć jak wzmacnia uścisk na swoim widelcu, gdy mówiłam.

- Czy wino jest w porządku?

- Tak.

- Zamierzasz zachowywać się tak przez cały czas?

- Jak? – uśmiechnęłam się, udając niewinność.

Upuścił widelec na talerz i zwrócił się do mnie ze złością, wypisaną w jego zielonych oczach.

- Nie bądź dziecinna. Wiesz o czym mówię.

- Proszę, wytłumacz mi. Powiedz mi jak masz zamiar pojmować ten mały, uroczy związek? – rzuciłam mu gniewne spojrzenie.

- To nie jest związek, Norah.

- Wychodzę. – warknęłam. Krzesło odsunęło się z piskiem, kiedy wstałam i chwyciłam ze stołu swoją torebkę. Obserwował mnie obojętnym wzrokiem, kiedy oddalałam się od niego, a moje obcasy głośno stukały o zimne kafelki. Nacisnęłam guzik przywołujący windę i czekałam.

Rozległ się sygnał, oznajmiający jej przybycie, kiedy poczułam jego ręce oplatające moją talię i twarz schowaną w zagłębieniu szyi.

- Nie odchodź. – mruknął.

Próbowałam walczyć z moim ciałem, aby uniknąć zatopienia się w jego uścisku.

- Nie zrobię tego, Harry. Nie obchodzi cię to, czego ja chcę. Jesteś złośliwy.

- Wiem, że chcesz mnie. Nie będę złośliwy, jeśli będziesz moja. Staram się nie być taki nawet teraz, ale szczerze mówiąc, jesteś cholernie irytująca. Po prostu zostań, Norah. – westchnął. Jego gorący oddech odbił się od mojego karku, powodując dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Wiercąc się, zdjęłam jego dłonie z mojej talii.

- Nieważne. – mruknęłam, wydostając się z jego uścisku. Odwróciłam się twarzą do niego, ignorując otwarte za mną drzwi windy. – Nie jestem twoja.

- To nie prawda.

- Prawda.

Westchnął i przeczesał dłonią włosy, ciągnąc w rozdrażnieniu za ich końce. Przyglądałam mu się, urzeczona ciszą, kiedy on odpiął swoje mankiety i podwinął rękawy koszuli, a moje oczy podwoiły swoje rozmiary, kiedy zobaczyłam czarny tusz na skórze jego nadgarstków.

- Masz tatuaże.

Prezes zmarszczył brwi, kiedy spojrzał na swoje nadgarstki, gdzie mogłam dostrzec napis ‘I can’t change’. Ponownie spojrzał na mnie i szybko opuścił rękawy, ponownie zakrywając wytatuowane ręce.

- Tak.

- Nie spodziewałam się tego. – przyznałam cicho. Skrzyżował ręce na piersiach, przyjmując obronną pozę i uśmiechnął się do mnie, a jego oczy rozbłysły w zadowoleniu.

- Jestem pełen niespodzianek, Norah.

- Czy ty się ze mną droczysz?

- Może. – zadrwił. Zachichotałam cicho, a on sięgnął w moim kierunku. Uniknęłam kontaktu z opuszkami jego palców, odsuwając się, a przebłysk bólu zagościł na moment na jego twarzy. – Co się stało?

- Proszę, nie dotykaj mnie. – wetchnęłam. Jego dłoń opadła z powrotem i spoczęła u boku ciała.

- Dlaczego nie? – wyszeptał ochryple.

- Ponieważ to mylące. Ty jesteś mylący. Nie potrafię wytrzymać z twoimi huśtawkami nastrojów, no i ogólnie z tobą. To zbyt wiele. Wychodzę. – powiedziałam dość chaotycznie, odwracając się i raz jeszcze nacisnęłam przycisk w celu przywołania windy. – Nie potrafię tego zrobić. Nie mogę.

Jego dłonie raz jeszcze mnie chwyciły, kiedy drzwi windy się rozsunęły.

- Norah. – ostrzegł chłodnym tonem.

- Wypuść mnie! – powiedziałam. Mogłam usłyszeć mój łamiący się głos, kiedy walczyłam z napływającymi do oczu łzami. – Wychodzę.

- Po prostu ze mną bądź! – wrzasnął nagle, a jego twarz stawała się czerwona, kiedy wypuścił mnie ze swoich objęć. – Potrzebuję, kurwa, żebyś ze mną była, Norah!

Oboje stanęliśmy jak wryci; ja w połowie drogi do windy, a on z zaciśniętymi po obu stronach ciała pięściami. Wydawałam się tak samo zaskoczona jego wybuchem, jak on sam. Nastąpiła długa cisza po tym, jak skończył krzyczeć. Moje kolana zaczęły mięknąć, kiedy wszystkie emocje, które starałam się pohamować dziś wieczorem, uderzyły mnie na raz.

Zanim zdążyłam pojąć, co się dzieje, a wyraźne zdziwienie zagościło również na jego twarzy, podeszłam do niego ze łzami spływającymi po moich policzkach. Pozbawiona jakiegokolwiek zawahania, wyciągnęłam rękę, wymierzając Harry’emu Stylesowi siarczysty policzek.

-------------------------------------

TA DA! SPODZIEWALIŚCIE SIĘ TAKIEGO OBROTU SPRAW? : D

Okeej, na początek przepraszam, że rozdział dopiero dziś, ale moja szkoła jest nieprzewidywalna, soł... Szkoda słów.

No to teraz kilka spraw organizacyjnych. Ekhem.

Jak zdążyliście pewnie zauważyć, rozdziały pojawiają się w dość sporych odstępach czasu. Ale nie będę się teraz żalić, jak to ciężko jest w szkole średniej etc. bo każdy ma swoje obowiązki i sami wiecie jak to jest :) Chodzi mi o to, że wpadłam na pewien system dodawania rozdziałów. Otóż, średnia ilość wyświetleń danego rozdziału wynosi 70 wejść. I tak sobie pomyślałam, że może faktycznie one pojawiały się zbyt często (wiem, że teraz powiecie, że w żadnym wypadku xD), bo niektórzy nie nadążali z czytaniem. A skoro 70 wyświetleń to takie optimum, to właśnie do tej granicy będzie musiała zbliżyć się ilość wejść na nowy rozdział. CO NIE OZNACZA, ŻE TERAZ WSZYSCY NA HURA BĘDZIECIE MI WYŚWIETLENIA NABIJAĆ, BO JA NIE JESTEM MASZYNĄ, ŻEBY JAK NIENORMALNA TE ROZDZIAŁY NA ŁEB NA SZYJĘ TŁUMACZYĆ, LOL xD To jest jeden warunek. Drugi to taki, że jeśli nawet liczba wyświetleń przebije 70, muszą upłynąć co najmniej 3 dni od dodania rozdziału (WEŹCIE POD UWAGĘ TO, ŻE MUSZĘ MIEĆ CZAS NA PRZETŁUMACZENIE I LICZENIE ZADANEK Z MATMY xD). Wtedy wszyscy będą zadowoleni: ja, bo będę miała czas na tłumaczenie i wy, bo będziecie mogli spokojnie nadążyć z czytaniem i komentowaniem.

Kolejna sprawa to taka już bardziej przyjemna, a mianowicie całkiem przypadkiem znalazłam inny trailen naszego tłumaczenia.. AAAA : D Więc jak macie czas i ochotę, to możecie sobie zerknąć i w ogóle. Tylko od razu mówię, że autorka filmiku trochę zmieniła sobie główne postaci. ;) KLIK

NA KONIEC BONUSIK, KTÓRY POWALIŁ MNIE NA ŁOPATKI xD KLIK

Pewnie o czymś zapomniałam, więc jak coś to napiszę o tym w kolejnej notce. ;3

SORQZ ZA TAKĄ DŁUGĄ NOTKĘ, ALE CZASAMI TRZEBA xD

Buziaki,

Sam. x

» zostaw swój komentarz «