Rozdział 15

Wlepiłam wzrok w swoje stopy nerwowo bawiąc się dłońmi, gdy próbowałam zachować normalny oddech. Jego wzrok praktycznie mnie wypalał, kiedy powoli zamykał drzwi mojego biura. Zamknęłam oczy, czekając aż zacznie mówić.

Po chwili, doszłam do wniosku, że zamykanie oczu w obecności Harry’ego Stylesa to zły pomysł. Po pierwsze, ponieważ nie mogłam widzieć jego zniewalającej twarzy i po drugie, ponieważ on mógłby z tego skorzystać.

Powoli podniosłam swój wzrok, aby napotkać na jego i natychmiast tego pożałowałam. Zmrużył oczy i przechylił głowę na bok, powodując dreszcze, przebiegające wzdłuż mojego kręgosłupa. Obserwowałam jak jego palce przeczesują raz jeszcze włosy, nim dłonie opadły po obu stronach jego ciała. Wypuścił głęboki oddech i napiął szczękę.

- Dlaczego tu jesteś? –pisnęłam.

Po tych słowach, chłopak obszedł moje biurko, zmuszając mnie, abym wycofała się do momentu, aż nie zostałam zatrzymana przez ścianę, a jego ciało przycisnęło moje. Mogłam poczuć znajomy zapach jego perfum. Miał na sobie płaszcz, koszulkę i obcisłe jensy. Wszystko w kolorze czerni. Do tego wyblakłe, brązowe buty. To był zupełnie inny Harry Styles, taki jakiego nigdy nie widziałam.

- Dlaczego mi nie odpisywałaś? – warknął, umieszczając twarz w zagłębieniu mojej szyi. Ton jego głosu i delikatne gesty były zupełnie sprzeczne.

Przygryzłam wargę, zanim zaczęłam mówić. Jedna z moich dłoni spoczywała przezornie na jego brzuchu. Jego mięśnie pod moimi palcami były napięte.

- Dlatego, że nie chciałam.

- Gówno prawda! – praktycznie krzyknął, uderzając jedną z dłoni w ścianę. Wzdrygnęłam się na ten gest i próbowałam zdusić w sobie mimowolny pisk. Wziął głęboki oddech i ponownie zaczął mówić, a jego głos był cichy i chrapliwy. – Wiem, że chciałaś mi odpisać, Norah.

- Nie do końca. – skłamałam.

- Jesteś okropnym kłamcą. – syknął. – A teraz powiedz mi, dlaczego ze mną nie rozmawiasz.

- Nie chcę się z tobą umawiać, czy coś. Widziałam cię z Carą i to jest.. po prostu nie w moim stylu. Nie zrobię tego.

- Nie zrobisz czego? –zaśmiał się gorzko, wycofując się o krok. – Umówisz się ze mną? Naprawdę myślałaś, że my kiedykolwiek byliśmy na randce? Jak naiwna jesteś?

Mój wzrok spoczął na ziemi, a ja pozwoliłam włosom opaść na moją twarz, zaplatając opiekuńczo ręce na piersiach.

- Nie.

- Myślałaś tak, prawda?

- To nie ma znaczenia. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.

- Przestań kłamać.

- To ty przestań być takim aroganckim skurwysynem! – krzyknęłam.- Myślisz, że możesz przychodzić tu, straszyć mnie i zmuszać mnie do kolejnej randki? Nie! Nie wytrzymam z tobą więcej. Jesteś złośliwy, władczy i nie wiem dlaczego kiedykolwiek zgodziłam się na wyjście z tobą.

- Nie mów do mnie w ten sposób nigdy więcej. – syknął.

Po tych słowach mnie pocałował. Jego wargi przywarły do moich z wielką złością i pasją, a moje usta zdawały się płonąć pod jego dotykiem. Jego dłonie wplątały się w moje brązowe loki, odchylając moją głowę, dla swojej wygody.

Jęknęłam, kiedy jego dłonie sunęły po moich plecach i tyłku, zatrzymując się tuż pod nim. Z figlarnym uśmiechem podniósł mnie do góry i przeniósł na biurko. Usadowił mnie na blacie i stanął między moimi nogami, natychmiast ponownie łącząc nasze usta.

- Przestań. – mruknęłam w jego wargi.

- Zamknij się.

- Harry.

- Norah. – przedrzeźnił mnie, w końcu się odsuwając.

- Proszę wyjdź.

Wywrócił oczami i pocałował mnie znowu, niemal natychmiast włączając w pocałunek swój język. Jego dłonie przycisnęły mnie do mojego czarnego biurka, a biodra przywarły do moich. Jego palce oplatały moją talię, zapobiegając ucieczce.

- Nigdy, kurwa, więcej mnie nie ignoruj. – szepnął ochryple do mojego ucha, zanim przygryzł jego płatek, a następnie zaczął znaczyć pocałunkami ścieżkę w dół mojej szyi. Poczułam jego uśmieszek tuż nad moim obojczykiem, zanim mocno zassał skórę. Wydałam z siebie mimowolny jęk, a on delikatnie przygryzł to miejsce, następnie całując czerwoną malinkę i skierował swój przenikliwy wzrok na mnie.

- Zrozumiałaś? – mruknął, chwytając dłonią mój podbródek, aby utrzymać wzrok na jego osobie.

Jakoś udało mi się wydobyć z siebie słowa.

- Widziałam cię z nią.

- Z kim?

- Z Carą. Poszłam, aby zwrócić ci marynarkę, a ona była w twoim biurze czy coś. I widziałam was. Ale to oczywiście nie ma znaczenia, ponieważ my się nie umawiamy. – wyjaśniłam.

Wywrócił oczami i przycisnął mnie bardziej do biurka, a nasze ciała ciągle pozostawały niezwykle blisko.

- Norah, ja się nie umawiam. Jestem 24-letnim prezesem. Mój biznes stoi na pierwszym miejscu. Potem uprawiam seks i gram w golfa, a potem znowu wracam do pracy.

Rzuciłam mu gniewne spojrzenie.

- Wyjaśnijmy to sobie. Ty o mało co nie wpierdoliłeś jakiemuś chłopakowi, kiedy z nim tańczyłam, a ja mam pozwolić ci pieprzyć się z kim tylko chcesz?

- Tak.

- Pieprzenie. – syknęłam, a moja złość rosła z każdym głupim słowem opuszczającym jego piękną buźkę. – Wynoś się z mojego biura.

Jego palce wbiły się w moje biodro, aby utrzymać mnie tam, gdzie się znajdowałam, kompletnie bezradna pod nim.

- Nie. Czy ty mnie kurwa posłuchasz?

- Nie chcę słuchać tego, co masz do powiedzenia! – krzyknęłam, odpychając go od siebie. Zsunęłam się z mojego biurka i poprawiłam bluzkę. – Nie powinieneś był tu przychodzić i nie powinieneś mnie całować.

- Ty też mnie pocałowałaś.

- Ponieważ sprawiasz, że czuję wszystkie te sprzeczne emocje, których nie rozumiem. To okropne! – wydukałam. – Siedzisz tutaj z tym swoim pokerowym wyrazem twarzy i nic nigdy cię nie rusza, ale ja mam uczucia. Nie pozwolę siebie zranić!

- Norah. – westchnął, podchodząc do mnie z wyciągniętą dłonią. Od razu się wycofałam, a on próbował ukryć swoją frustrację, przebiegając jedną z dłoni po włosach.

- Jesteś moja. Spójrz na czerwony znak na twojej szyi. Moja.

W naszej konwersacji nastąpiła długa pauza, kiedy patrzyłam na niego zakłopotana, podziwiając jego umięśnioną klatkę piersiową, do której ciasno przylegała czarna koszulka, podburzone loki i jego pełne, różowe usta. Jego piękno było niemal okrutne.

- Ale ty nie jesteś mój? – zapytałam cicho. Róż oblał moje policzki, a wzrok bezradnie wlepiony był w podłogę.

- Nie.

- Wyjdź, proszę. – szepnęłam.

Podszedł do mnie ponownie i oplótł moją talię, zanim mogłabym uciec. Jego długie palce, przyozdobione w srebrne pierścionki, chwyciły mój podbródek, kierując wzrok na niego.

- Ostatnią rzeczą, którą chciałbym kiedykolwiek zrobić, to zranić ciebie.

- Nie wierzę ci.

Zamrugał, a jego wzrok wyrażał czystą niepewność.

- Norah, nie zamierzam się z tobą umawiać. Nie będę twoim chłopakiem, ponieważ nie jesteśmy w jebanej 6 klasie podstawówki. Mój biznes jest najważniejszy. Ale chcę, żebyś była moja. Ponieważ wiem, że mnie pragniesz.

- Jesteś hipokrytą.

- Tak. Jestem. – zgodził się. – Ale widzę, jak twoje ciało reaguje na mój dotyk. Jak ty na mnie reagujesz. Masz ciarki i ciągle patrzysz na moje usta. Dlaczego po prostu nie możesz się poddać?

- Nie jestem do tego stworzona. Nie jestem stworzona do bycia przyjacielem od seksu, czy coś.

- Nie przyjacielem od seksu. Będziesz moja. – poprawił cicho. Moje serce zabiło szybciej na jego słowa. To zabrzmiało tak przyjemnie- być jego. On trzymałby mnie w ramionach, całował i chronił, a ja często przebywałabym z nim. Całowałabym jego miękkie wargi i przeczesywała jego włosy.

Ale on również krzyczałby na mnie i narzucał swoją wolę. I nie byłby mój. To była najgorsza oferta, jaką kiedykolwiek ktokolwiek mi złożył, ale także prawdopodobnie najlepsza.

- Jak na biznesmena, twoje negocjacje są gówno warte. – jęknęłam. Ku mojemu zdziwieniu, on roześmiał się głośno i pochylił, aby złożyć całusa na moim policzku, przeciągając tę chwilę zbyt długo. Uchyliłam się od jego gorącego, miętowego oddechu, owiewającego moje policzki.

- Nie utrudniaj, Norah. – uśmiechnął się.

- Nie bądź chujem, Harry. – przedrzeźniłam go. Mogłam poczuć jego zaciskające się dłonie na mojej talii, kiedy z jego ust zniknął uśmiech, a całe wcześniejsze zadowolenie uleciało w niepamięć w ciągu sekundy.

- Przyjdź dziś wieczorem. Zjemy kolację i porozmawiamy.

- Nie.

- Tak.

- Nie. – odpowiedziałam. Mogłam usłyszeć wahanie we własnym głosie.

- Jak zwykle, to nie było pytanie. Mark będzie po ciebie o 7. – stwierdził, kiedy w końcu zabrał dłonie z mojej talii. – Zjemy kolację i porozmawiamy, jak dorośli.

Jęknęłam i umieściłam twarz w dłoniach.

- To nie jest jakaś transakcja handlowa, Harry. To realny świat, z uczuciami i całą resztą.

- Wiem. – odpowiedział wprost. – Więc widzimy się o 7.

- Dlaczego nie masz na sobie garnituru? – zapytałam. Przygryzłam wargę, czekając na jego odpowiedź.

- Ponieważ dziś nie poszedłem do pracy.

- A gdzie poszedłeś?

- Przestań zadawać pytania. To irytujące.

- Wynoś się z mojego biura, proszę. – mruknęłam, skubiąc moje jedwabne spodnie, aby nie musieć na niego patrzeć. – Po prostu wyjdź. Przyjdę do twojego głupiego apartamentu wieczorem, jeśli tylko wyjdziesz. Twoja obecność jest przytłaczająca.

Jego twarz przybrała pusty wyraz, a on sam posłał mi krótkie skinienie, pochylając się, aby złożyć na moim policzku kolejny pocałunek, a podburzone przeze mnie loki łaskotały mój policzek. Jego usta i loki były zabójczym połączeniem, a z uśmieszku, który posłał mi po tym, jak westchnęłam zadowolona, wywnioskowałam, że był absolutnie tego świadomy.

Obserwowałam go rozwścieczona, kiedy zmierzał w kierunku drzwi mojego biura, odwracając się do mnie, nim przeszedł przez próg. Cień winy błysnął na jego twarzy, jednak szybko został zatuszowany.

- Prawdopodobnie nie powinnaś przychodzić dziś wieczorem. Masz co do mnie rację.

- Wiem.

Skinął głową w zamyśleniu i wsunął dłonie do kieszeni czarnego płaszcza.

- Mimo wszystko zamierzasz przyjść. Przypuszczam, że wbrew swojemu rozsądkowi?

- Tak.

- Dobrze. Widzimy się o 7. I masz coś na bluzce.

Moją twarz oblała purpura, kiedy spojrzałam w dół na plamę.

- Oblałam się jogurtem, kiedy się tu pojawiłeś. Wystraszyłeś mnie.

- Och. – mruknął i zamilkł na sekundkę z jedną dłonią na klamce, patrząc na mnie. Zmrużył oczy i przygryzł dolną wargę. Natychmiast zdałam sobie sprawę, że cokolwiek zamierza powiedzieć, z pewnością mi się to nie spodoba. Cała jego sylwetka się spięła.

- Jesteś moja. Wiesz to tak samo jak ja, Norah. – stwierdził ozięble.

Po tych słowach wyszedł zamykając za sobą drzwi, pozostawiając w pomieszczeniu delikatny zapach jego perfum i szamponu kokosowego.

Opadłam na krzesło bezradna, mając mętlik w głowie. Nasza wzajemna interakcja pozostawiła mnie kolanami jak z waty i pulsującym bólem głowy. On był najbardziej mylącym i emocjonującym facetem jakiego kiedykolwiek spotkałam.

Za każdym razem, kiedy z nim przebywałam, ciągnęło mnie do niego. Jego obecność pochłania mnie do tego stopnia, że nie jestem w stanie się mu sprzeciwić, a potem tego żałuję. Może to dlatego, że on był przerażający. Ale, może to dlatego, że w głębi duszy wiedziałem, że miał rację.

» zostaw swój komentarz «